Nevidljivi prijatelj se javlja kod oko 25% predškolske djece. Neka istraživanja govore u prilog mnogo većem procentu (preko 60%).
Na osnovu ovakvih podataka možemo zaključiti da je to uobičajena pojava. Međutim i pored učestalosti, mnogi se roditelji, kada shvate da njihovo dijete ima ovakvog prijatelja, zabrinu i uplaše. Da li je sve u redu sa djetetom? Da li je on/ona usamljen/a? – samo su neka od pitanja koja roditelji postavljaju često sami sebi, plašeći se da uopšte o tome govore jer smatraju bi time mogli pogoršati stanje.
Ipak, nauka nam kaže da ovaj roditeljski strah nije opravdan, bar u određenoj mjeri. Problem sa dječijim izmišljenim drugarom nemaju djeca, već roditelji.
