Nije to BBC Future nazvao pametovanjem, ali je riječ upravo o tome, o tradicionalno raširenoj sklonosti ljudi da oko nečega tako važnog kao što je rađanje, iznose “neutemeljene narodne istine”.

Zapravo je činjenica da se tačno u terminu rađa samo četiri posto sve djece, odnosno da se čak 96 posto djece rađa ili prije ili poslije termina. Kad je kompjuterski naučnik Allen Downey pogledao u statističke podatke iz istraživanja iz 2002, pronašao je da prvorođena djeca doista imaju višu vjerojatnoće da se neće roditi u terminu nego djeca koja nisu prvorođena, nego da će se roditi malo kasnije. Pronašao je i to da je kod drugo i trećerođene djece nešto viša vjerovatnoća da će se roditi malo prerano.

Onda je još malo kopao po podacima i pronašao da se prvorođena djeca u odnosu na ostalu u prosjeku rađaju – samo 16 sati kasnije. Ako se gleda prosjek svih beba, to je onda još i manje od toga. Jednostavnije rečeno, tvrdnje da prvorođena djeca na svijet dolaze obično danima, ako ne i cijele sedmice prekasno, nisu osnovane. Neko će povremeno doista i navesti anegdotu kako je neko rođen indukovanim porođem čak i dvije sedmice prekasno, ali tu je riječ samo o anegdotama, a ne o provjerenim statističkim podacima.

A oni kažu da se prvorođena djeca u prosjeku rađaju samo nekoliko sati kasnije u odnosu na ostalu djecu. To što se tačno u terminu rađa tako malo djece, može djelovati šokantno. Ali samo na prvu loptu. Taj termin računa se u odnosu na datum početka posljednje menstruacije što ljekarima kaže sama trudnica. A tu onda kreće niz stvari. Mnoge žene se ne mogu sjetiti tačnog datuma. Takođe je i pitanje koliko bi uopšte trebalo očekivati da baš svaka trudnoća traje jednako dugo.

Ako je tačan termin prošao i nema znakova da se išta događa, oko polovine žena stvari uzima u svoje ruke. Jedno istraživanje u SAD pokazalo je da petina žena u tom slučaju počinje jesti hljutu hranu. Teoretski, to bi zaista moglo podstaći peristaltiku, kontrakcije mišića koji pokreću hranu kroz crijeva, što bi u tom slučaju podstaknulo i kontrakcije mišića materice.

Samo što to niko do danas nije sistematski istražio. A čak i kad bi to bilo istina, u tom slučaju je jasno da bi učinkovitost ove metode direktno zavisila od tolerancije trudnice na začinjenu hranu.

U filmovima trudnice u posljednjim stadijumima trudnoće uvijek djeluju šokirano kad im, bez upozorenja, puca vodenjak, izliva se plodova voda, odjednom se hvataju za stomak jer im počinju trudovi i tako kreće automobilska jurnjava u bolnicu. A zapravo se često ne događa na ovaj način. Kontrakcije počinju prije pucanja vodenjaka. On ponekad čak ni ne pukne, nego ga medicinsko osoblje samo probija.

A ponekad se događa čak i to da ne pukne uopšte, nego da se dijete rodi još uvijek u vodenom svijetu svoje kesice. Navodno je jedan od onih koji je tako rođen bio Sigmund Frojd. Statistike kažu da tri četvrtine žena kojima je pukao vodenjak osjećaju trudovi  tokom narednih 24 sata, i da u većini slučajeva nije bilo potrebno podsticanje trudova. A i kada vodenjak pukne, može naprosto polako curiti, umjesto da dolazi do nagle, dramatične poplave.

Izvor: Klokanica